Prolog

   Po sali gimnastycznej rozchodziły się piski spowodowane szuraniem butów o posadzkę oraz męskie okrzyki, które przerwał głośny dźwięk gwizdka. Sześciu mężczyzn odetchnęło z ulgą, że to już koniec przygotowując się do opuszczenia pomieszczenia.

- Przypominam – zatrzymał ich głos trenera – że do dzisiaj możecie jeszcze wpisać osoby towarzyszące na wyjazd na Cypr.

- Wszyscy już chyba wpisali – stwierdzi wysoki blondyn patrząc po kolegach.

- Wszyscy, masz na myśli Kraft? – Heinz uniósł wysoko brwi.

- Ej, tylko ja zabieram Marisę? – zdziwił się najniższy rozglądając się dookoła.

- Jak zwykle, pantoflarzu – zaśmiał się brunet rzucając w kolegę piłką.

- Odwal się Manu – odpowiedział mu Stefan łapiąc w ostatniej chwili piłkę i chroniąc się przed uderzeniem - Przynajmniej nie muszę chodzić na podryw, z którego później i tak nic nie wychodzi.

- Żebyś czasam….

- Chłopaki! – przerwał im trener – ile wy macie lat? Dziesięć? To co? Nikt już nikogo nie dopisuje?

- Ja chciałbym dopisać – odezwał się nagle dotąd milczący szatyn. Pozostali spojrzeli na niego zdziwieni, tego się nie spodziewali.

- Gregor, wiesz, że mamusia nie musi jechać z Tobą – skomentował rozbawiony Michael za co został spiorunowany wzrokiem przez Schlierenzauera.

- Chciałbym dopisać dziewczynę – wyjaśnił szatyn na co wszyscy wydali jednogłośny dźwięk zdziwienia.

- Dobra, spadać do domów, a Gregor zapraszam do mnie – wtrącił Heinz kończąc tym samym trening. 

 ***

- Myślicie, że serio kogoś zabiera? – zapytał Fettner wiążąc sznurówki w swoich trampkach i rozglądając się po przebierających się kolegach.

- Myślę, że – zaczął Michael robiąc przerwę na ubranie koszulki – ta dziewczyna widmo w ostatniej chwili będzie musiała zrezygnować z wyjazdu – rzucił brunetowi wymowne spojrzenie – on ma jakiś problem z dziewczynami. Może się ich boi. Nie uwierzę, że nagle sobie jakąś znalazł.

- Też tak myślę – zgodził się z przyjacielem Stefan upijając łyk wody.

Gregor stał pod drzwiami szatni i słuchał komentarzy na swój temat. Wziął głęboki oddech powstrzymując się, żeby nie wejść do środka i nie zrobić kolegom z kadry głośnej awantury. Lubił ich, ale irytowało go poruszanie tego tematu. Kiedy pierwszy raz pojawił się w kadrze był najmłodszy a wszyscy dookoła mieli już poukładane życie osobiste. Nikogo nie obchodziło, czy młodziak ma dziewczynę, czy jej nie ma, dlatego też miał spokój. Kiedy kadra została odmłodzona i pojawili się w niej jego rówieśnicy temat dziewczyn stał się tematem codziennym. Nikt nie mógł zrozumieć, dlaczego Gregor nie chce opowiedzieć o swoich podbojach i ucina temat, zanim ktokolwiek zdąży zadać jakieś szczegółowe pytanie. Gdy w końcu dał wszystkim do zrozumienia, że nie będzie o tym rozmawiał stał się głównym tematem rozmów chłopaków podczas jego nieobecności. Darzyli go sympatią, w końcu było kumplami, ale nie mogli zrozumieć jego zachowania. Nagle drzwi od szatni otworzyły się i piątka skoczków wyszła na zewnątrz.

- Co stary, nie mogłeś sobie przypomnieć, jak się nazywa? – zaśmiał się Fettner klepiąc Schlierenzauera w plecy.

- Daruj sobie - odpowiedział mu szatyn – Poznacie Lenę i zobaczycie.

- Uuuu, czyli ona ma imię – pokiwał głową milczący dotąd Poppinger.

- Dobra, dajcie mu spokój – machnął ręką Stefan – za dwa tygodnie poznamy tę tajemniczą Lenę. Tymczasem lecimy. Do zobaczenia.

- No hej – pożegnał się z kolegami Gregor i wszedł do szatni. Usiadł na ławce i wziął głęboki oddech patrząc w podłogę. Po chwili sięgnął do swojej torby, wyciągnął z niej telefon wybierając numer i czekając na połączenie.

***

   W tym samym czasie w centrum Innsbrucka jedna z miejscowych knajpek była pełna ludzi. Piątkowy czerwcowy wieczór sprzyjał wyjściu na miasto. Średniego wzrostu brunetka stała za barem bujając się w rytm lecącej z radia piosenki i jednocześnie poprawiając fryzurę.

- Można poprosić dwie wódki z colą do stolika przy oknie – zapytał jeden z klientów.

- Oczywiście – uśmiechnęła się do niego serdecznie – Za chwilę podam – kiwnął głową i odszedł do stolika. Dziewczyna schyliła się do lodówki i poczuła nagle wibracje telefonu w kieszeni. Schowała się pod ladę, żeby nikt nie zobaczył i spojrzała na wyświetlacz. Cicho jęknęła widząc od kogo jest połączenie i po chwili odebrała.

- Słucham?

- Zapisałem Cię na wyjazd. Lecimy 15 czerwca o 8 rano, pamiętaj – usłyszała męski głos.

- Jesteś pewien? – zapytała cicho.

- Tak, a ty masz jakieś wątpliwości? – usłyszała w jego głosie strach i zamilkła na chwilę. Bała się tego wyjazdu, ale wiedziała, że nie ma już odwrotu.

- Jeśli ty nie masz to ja też nie – odpowiedziała najmilszym tonem na jaki było ją w tej chwili stać – Muszę kończyć, jestem w pracy. Dogadamy jutro szczegóły.

- Jasne. W takim razie do zobaczenia.

- Do zobaczenia – pożegnała się i już chciała się rozłączyć, kiedy usłyszała jeszcze, że chłopak coś mówi.

- Lena…

- Tak?

- Dziękuję Ci.

***********************************************************************

Ok, jest i prolog. Nie potrafię zaczynać, dlatego też nie jestem z tego w 100% zadowolona, ale postaram dawać z siebie tylko więcej! 

Edit (21.10.2015): To mój pierwszy raz na blogspot.com to też dopiero zauważyłam, że miałam zablokowane komentarze od osób nieposiadających kont. Na szczęście już to naprawiłam i jeśli ktokolwiek to czyta, i chciałby skomentować to byłoby mi bardzo miło ;)