Pięć

   Gregor przeżuwał właśnie kanapkę, kiedy do głowy przyszedł mu jakiś pomysł. Zaczął wymachiwać ręką, w której trzymał widelec, wydając trudne do zidentyfikowania dźwięki, które powinny być słowami.

- Przełknij najpierw. – zaśmiała się z niego Lena biorąc do ręki szklankę wody z cytryną i wypijając jej zawartość. Szatyn pokiwał głową, poruszał kilka razy szczęką i przełknął to, co miał w buzi.

- Mam pomysł! – powiedział triumfalnie. – Możemy pojechać na tor gokartowy.

- Tor gokartowy? – dziewczyna zmarszczyła czoło zastanawiając się nad propozycją Schlierenzauera. Podekscytowany chłopak pokiwał szybko głową i kontynuował jedzenie z wyraźnym zadowoleniem na twarzy.

- Ok. – zgodziła się. – W sumie to może być fajne.

- Co może być fajne? – zapytała uśmiechnięta Marisa, która razem ze Stefanem pojawiła się właśnie w jadalni. Para trzymając w ręce talerze z jedzeniem zajęła wolne miejsca obok Leny i Gregora.

- Gokarty. – wyjaśnił, wciąż dumny ze swojego pomysłu, szatyn. Blondynce zaświeciły się oczy i rzuciła błagające spojrzenie swojemu chłopakowi.

- Marisaaaaa. – zawył Stefan, który doskonale wiedział, o co jej chodzi. – Kiedy chcecie jechać na te gokarty?

- Dzisiaj po porannym treningu.

- Nie wierzę! – wykrzyknął Kraft powodując, że Lena lekko podskoczyła wystraszona. – Gregor odpuści sobie treningi popołudniowe!?

- No jakoś tak. – szatyn wzruszył ramionami udając, że w ogóle go to nie rusza.

- Nie wiem, co ty z nim zrobiłaś, ale gratuluję! – brunet zwrócił się do Leny i uniósł filiżankę z kawą do góry udając, ze wznosi za nią toast.

- Dobra, cicho! – wtrąciła się Marisa. – Proszę nie zmieniać tematu.

- Jakiego te…? – chciała zapytać Lena, jednak koleżanka szybko jej przerwała.

- Możemy jechać z wami? – zrobiła minę zbitego psa i mrugając szybko powiekami patrzyła raz na Gregora, raz na Len. Oboje rzucili sobie porozumiewawcze spojrzenie.

- Pewnie. – zgodził się Gregor. – Większa zabawa.

- Podwójna randka. – zaśmiał się Stefan i oblał się gorącą kawą – Cholera jasna!

***

   W czasie trwania porannego treningu Lena postanowiła zostać w pokoju i poczytać książkę. W przeciwieństwie do Marisy miała już dość leżenia na plaży i opalania się. Właściwie to czuła, że jeszcze trochę i dostanie udaru słonecznego. Teraz miała nieco ponad dwie godziny spokoju w klimatyzowanym pomieszczeniu. Nagle usłyszała pukanie do drzwi. Zrezygnowana podniosła się łóżka, rzuciła książkę na biurko i poszła otworzyć. Jej oczom ukazała się zadowolona twarz Michaela.

- Hej. – przywitał się z nią.

- Hej. – odpowiedziała zdziwiona. Nie widziała go od wczoraj, odkąd fizjoterapeuta kadry zabrał go do siebie, żeby ratować jego kostkę.

- Idziemy na śniadanie. – poinformował ją i oparł się o futrynę przenosząc ciężar swojego ciała na jedną, zdrową nogę. Brunetka zaśmiała się głośno dochodząc do wniosku, że zachowanie Hayboecka przestało już być irytujące a stało się absurdalnie zabawne.

- Jadłam już. – odezwała się i już chciała zamknąć za nim drzwi, kiedy on przytrzymał je ręką.

- To hotelowe jedzenie to nie jest śniadanie! – oburzył się. – Poza tym leżałem całe wczorajszy dzień w łóżku, patrząc, jak Herbert skacze nade mną i wymienia mi, co minutę zimne okłady. Nie każ mi siedzieć w hotelu!

- Nie powinieneś oszczędzać kostki? – zapytała.

- Nie przesadzajmy. I tak już nie potrenuję na tym zgrupowaniu. – rzucił obojętnym tonem. – No dawaj, zbieraj się! – pośpieszył ją. Lena sama nie wiedziała, dlaczego, ale po tych słowach wróciła się do pokoju, zebrała swoje rzeczy, ubrała buty i po prostu wyszła z chłopakiem.

***

   Siedzieli w ciszy przerywanej grzebaniem widelca w talerzu dziewczyny. Brunetka wpatrywała się w swoją sałatkę myśląc o tym, jak bardzo ta niezręczna sytuacja odebrała jej apetyt. Szybko zaczęła żałować, że zgodziła się na wspólny posiłek i przeklęła się w duchu, że nie pomyślała o tym wcześniej. Blondyn wydawał się równie zainteresowany zawartością talerza dziewczyny i zamiast spojrzeć na nią wpatrywał się, jak sztućcami miesza w połączeniu rukoli, z pomidorami i fetą. W końcu podniósł wzrok i zauważył, że ona również na niego nie patrzy.

- Wydajesz się być zestresowana. – odezwał się nagle przyjmując przy tym bardzo pewny ton głosu. Brunetka poczuła falę irytacji przechodzącą po jej ciele.

- A Ty wydajesz się być bucem! – wypaliła nagle i po chwili sama pożałowała tych słów.

- Nie odbieraj tego, jako atak! – blondyn uniósł ręce w obronnym geście. Lena zamilkła na chwilę i poczekała, aż złość, która napięła jej mięśnie, przejdzie.

- Ok, masz racje. Jestem trochę zestresowana. Dziwnie się tutaj czuję. Nikogo nie znam. – przyznała. Nie była zadowolona, że dała blondynowi satysfakcję, ale miał rację. Oprócz Gregora to towarzystwo wszystkich okropnie ją krępowało. Nieco lepiej było, gdy w pobliżu była Marisa, ale obok niej często kręcił się Stefan i to niezręczne uczucie prawie w ogóle jej nie opuszczało.

- Znasz Gregora. – stwierdził Michael drążąc temat.

- Jasne, że tak, ale wiesz… to jest świeża sprawa. Poza tym nie należę do osób, które łatwo nawiązują znajomości. – zastanowiła się. – No chyba, że po alkoholu, ale sam widziałeś, jak to się kończy.

- O tak. – blondyn zaczął się głośno śmiać. Widok pijanych dziewczyn wciąż pozostawał w jego pamięci. Bawiła go ta sytuacja, szczególnie, że nie często zdarzało mu się widywać upitą dziewczynę swojego przyjaciela.

- I naprawdę wydajesz się być bucem. – dodała po chwili zastanowienia.

- To, że jestem pewny siebie nie robi ze mnie buca – bronił się chłopak.

- Może dla twoich znajomych to pewność siebie. – westchnęła dając mu do zrozumienia, że w jej mniemaniu zachowuje się, jak cwaniak, a nie pewna siebie osoba. Michi pokręcił głową zrezygnowany i postanowił nie kontynuować już tego temat.

- Może powiesz mi coś o sobie? – rzucił nagle i zanim Lena obdarzyła go zdziwionym spojrzeniem wywrócił oczyma zażenowany banalnością swojego pytania. Zachowujesz się, jak debil, pomyślał.

- Nazywam się Lena. – odpowiedziała i zaśmiała się nerwowo. – Wiesz, to jest, jak pierwszy raz. – wyjaśniła zaskoczonemu Michaelowi.

- Pierwszy raz? – dopiero, kiedy chłopak powtórzył te dwa słowa brunetka zdała sobie sprawę, jak głupio zabrzmiały.

- Wiesz, jak wtedy, gdy idziesz do nowej szkoły, na studia – zaczęła i spojrzała na niego upewniając się, czy ją rozumie. Jego mina nie wykazywała jednak zrozumienia. Zapadła chwilowa cisza podczas, której dziewczyna zastanawiała się, jak przełożyć swoje myśli na jego język. – Wiem! To tak, jak wtedy, gdy idziesz na swój pierwszy w życiu trening i trener, czy twoi nowi koledzy pytają się, kim jesteś.

- Rozumiem. – pokiwał głową i uśmiechnął się lekko. – W takim razie, kim jesteś, oprócz tego, że jesteś Leną? Co lubisz?

- Lubię pingwiny. – odpowiedziała szczerząc się do niego. – Uważam, że to najlepsze zwierzęta świata.

- Tak, to już chyba wiem. – zaczął rozbawiony wspominając wieczór, gdy pijana rozwodziła się nad podobieństwem Stefana do uroczego pingwina. O tym samym pomyślała właśnie ona. Przez chwile ta sytuacja wyleciała jej z głowy wracając teraz z podwójnym uczuciem zażenowania. Jęknęła cicho i ukryła twarz w dłoniach. Zawsze robiła z siebie idiotkę na początku każdej znajomości.

- Nie lubię za to robić czegoś pierwszy raz. – odburknęła cicho.

- Jak to?

- Nie lubię tego uczucia, kiedy coś jest nieznane. To takie… nie wiem, przerażające. – wyjaśniła oburzonemu skoczkowi.

- Kompletnie tego nie rozumiem. – pokręcił głową w odpowiedzi. – Wszystko, co nieznane jest super! Możliwość odkrywania nowych rzeczy to najlepsze uczucie na świecie. – Lena westchnęła zrezygnowana. Wiedziała, że w tej kwestii (jak i w wielu innych) nie dogada się z Hayboeckiem. Różnili się od siebie całkowicie.

- Rozejrzyj się dookoła. – rozkazał jej nagle. – I powiedz, czego nigdy nie robiłaś.- dziewczyna przegryzła wargi i zaczęła się rozglądać. Siedzieli w małej knajpce przy bulwarze, niedaleko od hotelu. Przy stolikach obok siedziało kilku emerytów spożywających swoje posiłki. Deptakiem spacerowali turyści a na plaży jacyś młodzi chłopcy grali w siatkówkę. Nic z tych rzeczy nie wydawało jej się nieznane. W końcu jej wzrok padł na talerz chłopaka. Skrzywiła się lekko na ten widok.

- Nigdy nie jadłam tego. – wskazała na jego zamówienie.

- Małży? – zapytał a ona pokiwała głową. Chłopak wziął opróżnioną muszlę po skorupiaku do jednej ręki i nieruszoną małżę do drugiej. Pustą muszlę użył, jako szczypce, które pomogły mu otworzyć następną. Wyjął mięso ze środka i skropił je cytryną podając dziewczynie. Przerażona Lena wzięła od niego skorupiaka i włożyła do ust. Po chwili skrzywiła się i szybko wypluła wszystko w serwetkę, która leżała obok talerza.

- Obrzydliwe! – powiedziała. – pffff. – Hayboeck zaczął się głośno śmiać obserwując reakcję Leny.

- Przynajmniej spróbowałaś.

Rozmowę przerwał im dźwięk telefonu. Brunetka podniosła wiszącą na krześle torebkę i wyciągnęła komórkę.

- Przepraszam, muszę odebrać. – wyjaśniła i przeciągnęła zieloną słuchawkę na ekranie. – Gregor, co jest? Jak to… Już? Która godzina? Ok, już lecę! – rozłączyła się, schowała telefon i podniosła się z miejsca. – Muszę lecieć, jestem umówiona. Dzięki za towarzystwo i nie dzięki za to okropieństwo. – mówiła wskazując na zwiniętą serwetkę, która teraz leżała na jej talerzu. Wzięła portfel, z którego wyjęła banknot.

- Ja stawiam. – wtrącił się Michael widząc, że dziewczyna chce za siebie zapłacić. – Odwdzięczysz się innym razem.

- Dobra. – postanowiła się z nim nie kłócić. – Do zobaczenia. – pożegnała się i wybiegła z ogródka knajpy, w której siedzieli. Michael rzucił bezgłośne „cześć” i obserwował, jak Lena powoli znika z jego pola widzenia.

***

   Stefan i Gregor siedzieli na przednich miejscach, wynajętego z hotelowej wypożyczalni, samochodu. Niecierpliwie czekali na dziewczyny, które się spóźniały. Nagle tylne drzwi otworzyły się z hukiem i do środka, niczym tornado wpadła zmachana Lena.

- Przepraszam za spóźnienie. – wysapała. – Byłam się przejść.

- Nieważne. – machnął ręką Stefan i odwrócił się z poważnym wyrazem twarzy w jej stronę. Brunetka wystraszyła się, bowiem pierwszy raz widziała taką minę u Krafta. – Muszę wam coś powiedzieć, póki nie ma tutaj Marisy.

- Co jest? – zapytał Gregor.

- Pod żadnym pozorem nie wygrywajcie z nią! Jeżeli będziemy się ścigać to musicie dać jej wygrać! – z każdym słowem twarz chłopaka stawała się coraz poważniejsza a jego palec wskazujący skierowany był raz w Schlierenzauera, raz w Lenę.

- Dlaczego? – zapytali jednocześnie.

- Ona myśli, że jedyne w czym jestem od niej lepszy to skoki narciarskie. Daje jej wygrać we wszystko! WSZYSTKO!

- To bez sensu. – stwierdziła dziewczyna. – Nie możesz dawać jej fory!

- Zwariowałaś?! – wykrzyknął wystraszony Stefan. – Ja chcę mieć jeszcze dziewczynę. A jeśli wy chcecie jeszcze pożyć to jej nie pokonujcie! Raz, dwa lata temu, wygrałem z nią w minigolfa, zupełnie przez przypadek. Do dziś wspominam to, jako najczarniejszy dzień mojego życia. – chłopak wzdrygnął się na samo wspomnienie tego dnia. W tym momencie drzwi ponownie się otworzyły i do środka wsiadła Marisa zajmują miejsce obok Leny.

- Gotowa! – wykrzyknęła zadowolona zapinając pas bezpieczeństwa. – A wy co macie takie miny? – zdziwiła się widząc Lenę i Gregora. 

************************************************************

Halo, halo! 

Pisane na szybko, bo nie wiem, kiedy będę miała chwilę na kolejny rozdział. Mam nadzieję, że nie ma dużo błędów :(.

Wiem, że okropnie jestem w tyle z Waszymi blogami i OBIECUJĘ, że w weekend nadrobię!

Jeżeli lubicie Austriaków i Norwegów to zapraszam na drugiego bloga : www.ski-war.blogspot.com 

nie wiem, co mi strzeliło, że stworzyłam drugie opowiadanie (i kiedy będę miała na nie czas), ale jakoś tak wyszło :)! 

Do następnego :*