Trzy

   Lena z Marisą stały ramię w ramię przed wejściem do jadalni. Obie przespały obiad i obudziły się dopiero przed oficjalną kolacją, która za chwilę miała się odbyć. Obie czuły się koszmarnie, nie tylko z powodu męczącego ich kaca, ale również wstydu, który je ogarniał. To drugie szczególnie dopadło brunetkę, bowiem wyrzucała sobie, że to z jej winy skończyły kilka godzin temu tak, jak skończyły. Powinna przecież wiedzieć, że kilka mocnych drinków wypitych w pełnym słońcu zmiecie je z powierzchni ziemi.

- Co ja powiem Gregorowi? – zapytała nagle brunetka odwracając wzrok w stronę swojej towarzyszki. Marisa wzruszyła ramionami nie znając odpowiedzi na to pytanie.

- Zależy, co powiedział mu Stefan. – zauważyła dziewczyna Krafta. – Wchodzimy? – Lena pokiwała głową i obie przekroczyły próg jadalni. W środku zebrała się już większość sztabu i zawodników. Wszyscy zajmowali miejsca przy kilku specjalnie złączonych stolikach ustawionych w bocznej części pomieszczenia. Dziewczyny powolnym krokiem zbliżały się do nich, czując się, jak przed ogłoszeniem wyroku. Lena zauważyła Gregora i przełykając głośno ślinę zajęła miejsce obok niego.

- O, wróciłyście! – powiedział zadowolony w jej stronę powodując na jej twarzy ogromne zdziwienie.

- Powiedziałem Gregorowi o waszej wycieczce krajoznawczej z Marisą. – wyjaśnił szybko Kraft siedzący naprzeciwko odsuwając przy okazji wolne krzesło dla swojej dziewczyny.

- Oh. – wymsknęło się brunetce – no tak! – Lena rzuciła Stefanowi pełne wdzięczności spojrzenie, na co ten mrugnął do niej porozumiewawczo.

- Jak się podobało? – zapytał Schlierenzauer sięgając po dzbanek z wodą stojący na środku stołu i nalewając sobie do szklanki. – Chcesz? – wskazał wzrokiem na trzymany w ręku napój.

- O tak, poproszę. – przypomniała sobie, jak bardzo jest spragniona i gdy tylko w jej szklance znalazła się woda od razu wypiła ją za jednym zamachem. Widok ten spowodował lekko rozbawienie u Stefana i Marisy, którzy jako jedyni z obecnych znali powód, dla którego Lenie chciało się tak bardzo pić.

- Jak było na wycieczce? – wszyscy usłyszeli nagle głos Michaela dobiegający zza Stefana. Blondyn, który dopiero pojawił się na kolacji zajął miejsce obok przyjaciela i uśmiechał się głupkowato do dziewczyn, które rzucały mu nienawistne spojrzenia.

- Było świetnie. – odpowiedziała mu Marisa.

- A coś więcej? – drążył temat z nieznikającym z twarzy zadowoleniem. Lena otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, jednak przerwał jej donośny głos Heinza Kuttina, który nagle wstał ze swojego miejsca. Trener reprezentacji rozpoczął krótką przemowę o tym, jak miło mu, że znów przylecieli na Cypr, jak doskonałą robotę wykonali zawodnicy i sztab podczas ostatniego sezonu i jak wiele pracy czeka ich przed kolejnym. Gdy zakończył i usiadł na miejscu przy stole pojawili się kelnerzy kładąc przed zgromadzonymi półmiski z pożywieniem. Lena rozglądnęła się po wszystkich obecnych i poprosiła Gregora o szybką powtórkę z tego, kto jest kim, bo o ile zapamiętała wszystkich zawodników i trenera to o sztabie nie miała żadnego pojęcia.

- Od lewej – zaczął szatyn wskazując palcem – Alex, asystent Heinza, Florian, czyli nasz rzecznik prasowy i Herbert nasz fizjoterapeuta.

- Ej! – oburzyła się Lena uderzając lekko chłopaka w dłoń. – Nie pokazuj palcami.

- Dlaczego? – Gregor zaśmiał się serdecznie patrząc na dziewczynę, która zrobiła oburzoną minę.

- Mama cię nie nauczyła, że nie pokazuje się palcami? – zapytała i sama cicho się zaśmiała pod wpływem rozbawionego wzroku szatyna.

- Ej, gołąbki. – przerwał im Manuel Fettner zwracając się do nich tak głośno, że zwrócił uwagę wszystkich siedzących przy stole. Para odwróciła się w jego stronę. – Skąd wy się w ogóle znacie? – na pytanie bruneta wszyscy przenieśli zaciekawione spojrzenia na Lenę i Gregora. Właściwie każdy się nad tym zastanawiał, jednak nikt nie odważył się zapytać.

- My? – zapytała zdziwiona dziewczyna i zamiast słownej odpowiedzi zobaczyła, jak Manu kiwa twierdząco głową.

- Lena jest kelnerką w Innsbrucku. – zaczął Schlieri rzucając swojej towarzyszce porozumiewawcze spojrzenie.

- Pracuję w Katzung, taka kawiarni praktycznie w centrum. – dodała brunetka. Część obecnych, która pochodziła z lub mieszkała w Innsbrucku zaczęła zastanawiać się, czy zna to miejsce. – Jakieś dwa miesiące temu Gregor wpadł na chwilę…

- Uciekałem przed deszczem. – dopowiedział chłopak.

- Właśnie, lało wtedy strasznie i przyszedł cały mokry. – Lena zaśmiała się nerwowo – Schował się przed deszczem w kawiarni i jakoś tak od słowa do słowa…

- …zostaliście parą? – dokończył pytaniem Stefan. W tym momencie Michael, który właśnie miał włożyć do ust widelec z nałożonym makaronem zastygł w bezruchu i z ciekawością przypatrywał się siedzącym naprzeciwko niego, brunetce i szatynowi.

- W sumie to… - zaczęła powoli zawstydzona dziewczyna.

- To świeża sprawa. – wyjaśnił Gregor.

- To ja już nie rozumiem. – odezwał się nagle zrezygnowanym tonem głosu trener kadry, Heinz. Wszyscy na te słowa wybuchli śmiechem, bowiem zabrzmiał on, jak zawiedziony mały chłopiec.

- W sumie to nie definiowaliśmy tego, ale raczej tak. Jesteśmy parą. – Lena zebrała się na odwagę i złapała za rękę Gregora krzyżując swoje palce z jego. Uśmiechnęła się do szatyna delikatnie a on odpowiedział jej tym samym. Manuel Poppinger zagwizdał, po czym wrócił do konsumpcji spaghetti, które miał na talerzu. Reszta pokiwała ze zrozumieniem głowami i powrócili do wcześniej wykonywanych czynności. Jedynie Michael zmrużył oczy i przypatrywał się z zaciekawieniem Lenie.

***

   Drzwi do pokoju otworzyły się szybko. Lena weszła do pomieszczeni a za nią powolnym krokiem podążał Gregor. Dziewczyna padła na łóżko i westchnęła wpatrując się w sufit.

- Przeżyliśmy to. – powiedziała cicho i poczuła, jak łóżko lekko się zapada pod ciężarem chłopaka, który położył się obok niej.

- Przeżyliśmy. – potwierdził Gregor i nie odrywając wzroku od maleńkiego ciemnego punkciku znajdującego się na jasnym suficie, złapał brunetkę za rękę.

- Teraz nie musisz. – szepnęła cofając lekko dłoń, którą jednak szatyn mocniej chwycił.

- Ale chcę. - odpowiedział tylko. Na kilka minut zapadła między nimi cisza, podczas której leżeli spokojnie rozmyślając o dzisiejszej kolacji.

***

- W końcu sami! – wykrzyknął z ulgą Stefan zamykając drzwi od pokoju i podchodząc wolnym krokiem do rozbawionej Marisy. Chwycił dziewczynę za biodra i przysunął do siebie. Kiedy już miał ją pocałować po pomieszczeniu rozległo się pukanie do drzwi. Brunet skrzywił się lekko, jednak ignorując nieproszonego gościa zbliżył usta do ust swojej dziewczyny.

- Otwórzcie! – oboje usłyszeli krzyk Michaela, który nie przestawał się dobijać.

- Oszaleję z nim. – szepnął poirytowany Stefan, którego wargi znajdywały się kilka centymetrów od twarzy Marisy.

- Otwórz mu. – zaśmiała się blondynka, szybko dała buziaka swojemu chłopakowi, po czym skierowała się do łazienki. Zrozpaczony Kraft otrząsnął się i wpuścił do środka przyjaciela.

- Czego? – warknął przepuszczając blondyna i zamykając za nim drzwi.

- Również miło cię widzieć.

- Stary, czego chcesz? Jak nic ważnego to wypad, jestem zajęty. – brunet ściszył głos wskazując znacząco głową w stronę łazienki, w której przebywała Marisa. Michael, jakby nie słysząc słów Stefana rzucił się na łóżko i ułożył wygodnie.

- Ej! – krzyknął nagle – Te dwójki są znacznie wygodniejsze, niż jedynki! To skandal.

- Co skandal? – zapytała blondynka opuszczając toaletę. Hayboeck podniósł się do pozycji siedzącej i przybrał bardzo poważny wyraz twarzy. Spojrzał na swoich przyjaciół i teatralnie chrząknął, by zwrócić na siebie uwagę.

- Nie sądzicie, że coś jest nie tak z Gregorem i tą Leną? – rzucił nagle prosto z mostu. Marisa, która do tej pory wstrzymywała oddech myśląc, że usłyszy coś naprawdę poważnego wybuchła głośnym śmiechem. Stefan wywrócił tylko oczami i usiadł na krześle, które stało obok łóżka.

- Czy tobie już całkiem odbiło? – dziewczyna nadal się śmiała. Michael wstał z obrażoną miną i spiorunował ją wzrokiem.

- No oni są jacyś dziwni. Coś mi tu śmierdzi!

- Michi… - zaczął powoli Stefan podnosząc się i łapiąc przyjaciela pod ramię – z tobą jest chyba coś nie tak. – dokończył ciągnąc go w stronę drzwi, które po chwili otworzył wypychając blondyna na korytarz i zatrzaskując mu je przed nosem.

- JA WAM MÓWIĘ! – krzyknął Michael nie przejmując się zupełnie, że kieruje swoje słowa do drewnianej sklejki. – ZOBACZYCIE!

- Co ty odpierdalasz? – usłyszał nagle głos Manuela Fettnera, którego sylwetka wychylała się z drzwi ich wspólnego pokoju oddalonego o kilka numerów od pokoju Stefana i Marisy.

- Nic. – Michi machnął ręką i skierował się w stronę kolegi. – Co dzisiaj robimy? 

*********************************************************************************

Halo, halo. Dzisiaj super krótko, ale niestety nie mam czasu absolutnie na nic i tylko tyle zdołałam napisać ;(. Następny będzie w weekend, więc mam nadzieję, że wynagrodzę Wam długość tego rozdziału.

Moje drogie, nie musicie się martwić o Lenę i jej problemy alkoholowe :)! Człowiek czasami tak ma, że po prostu się musi napić (wiem z własnego doświadczenia).

Dziękuję za komentarze i to, że zauważacie moje błędy <3! Jesteście super.

Jak zwykle, zachęcam do wyrażania opinii na temat tej części ;*!